Het begint op werken te lijken.

Het begint op werken te lijken.

Nadat we op 5 juli na ons 3 daagse avontuur weer terug op onze basis waren begon ons daagelijks werk weer. Nu hoorde niemand mij klagen dat ik even niet veel deed want 3 dagen het veld in vergt toch meer van mijn lichaam dan dat ik had verwacht. Dus heb ik een paar dagen lekker rustig aan gedaan.

9 juli 2012
De onafhankelijkheid dag van zuid Soedan. Deze dag begon voor ons vroeg we moesten om 8 uur in Raja zijn om alle festiviteiten te monitoren. Het centrale startpunt was de markt, normaal kraampjes nu zand. Op de markt stond het leger de politie en wildlife opgesteld. Allen met een kalasnikov in de hand. De een deed nog gekker dan de ander er werd gegild gedanst noem maar op het enige wat mij niet zo gelukkig maakte waren al die wapens. Feestende Soedanezen met een wapen en sommige met een kater van de avond er voor is een gevaarlijke combinatie. Maar het verbaasde mij er is geen enkel schot af gegaan, ik heb gehoord dat dat in de hoofdstad wel is gebeurd.
De markt werd zoetjes aan steeds drukker uit alle hoeken en gaten kwamen schoolkinderen om zich op te maken voor de dag van hun leven. Zover je kon kijken zag je kinderen met de nationale vlag die zouden later in de ochtend in een lange optocht mee lopen.
Het werd drukker en drukker en voor ons tijd om ons te verplaatsen naar het freedomsquare. Aldaar was een tribune gebouwd voor de VIP’s van de stad.
Op het plein werden we opgevangen door iemand van de gemeente die ons verzocht ook plaats te nemen op de tribune.
Het feest kon beginnen want wij zaten perfect in de het brandende zon. Toen kwam de parade leger en politie voor op ze konden zelfs in de maat open, hierna volgde allerlei schoolkinderen en afgevaardigden van instanties ik weet alleen niet welke. Al met al duurde de parade anderhalf uur en ik denk dat het plein na de parade ongeveer gevuld was met 3000 man. Na de parade kwamen er toespraken van verschillende functionarissen de kon nog langer praten dan de ander tot er plots iets heel vreemd gebeurde, een man kwam naar ons toe en zij nu moet de VN. Ohhhhh en wie gaat dat doen ik dus. Dus al mijn moed bij elkaar verzameld en een toespraak verzonnen. Het zal best goed geweest zijn want ik kreeg applaus. Na mijn toespraak ben ik maar snel weer gaan zitten en hebben we gewacht tot het feest voorbij was. Ja 9 juli 2012 was voor mij een feestdag die ik niet snel zal vergeten.

Ja het werk gaat ook nog steeds gewoon door dus moest er ook weer een nieuwe Long Distance patrol gepland worden. Het zou 18 19 en 20 juli 2012 moeten gaan plaatsvinden. Het plan was om de plaats Boro Medina te bezoeken. Voor dat het zo ver was hebben we natuurlijk zo veel mogelijk informatie verzameld over de weg er naar toe. Nou volgens velen kon je Boro Medina gewoon met de auto bereiken. Dus we konden beginnen, aanvragen van de force protectie en de militaire observers. Zo gezegd zo gedaan die gingen mee. 18 juli was het dan zo ver gepakt en bezakt ging het konvooi op pad. Na enkele kilometers begon de ellende het was een vreselijke weg alleen maar hobbels en diepe plassen tot we op 20 km afstand zaten. Hier was het eerste echte obstakel een modderpoel waar je u tegen zegt. Nou wij Nederlanders zouden wel even laten zien hoe we zo’n plas nemen dus vol gas en doorheen en het lukte. Echter de vrachtauto van de force protectie heeft geen 4 wiel aandrijving dus midden in de modder stond ie stil. Alle Kenianen uit die auto de blubber in en duwen, mooi we konden verder. Enkele kilometers later wist een luitenant kolonel van de Roemeense luchtmacht zich vast te rijden in een plas. Tja en daar kom je niet uit als je je 4 wielaandrijving niet aan hebt staan. Ik ben dus in die auto geklommen en heb hem uit de blubber gehaald, de Lkol kon weer glimlachen. Na ongeveer 45 kilometer gehobbeld te hebben was het lunchpauze. De Lkol wilde met ons in discussie want hij wilde terug hij vond de weg te slecht nou wij niet dus we gaan lekker verder . Dus wij door 1e stop gemaakt bij een dorpje waarvan ik de naam niet meer weet en daar even met de lokale politie gesproken en snel weer verder want het was nog een best stuk rijden. Tot aan het volgende dorp Kata ging het op zich best goed wat plasjes en hobbels maar geen grote problemen. In Kata hebben we ook even de politie gesproken en hierna op weg naar Boro Medina. Weer een hoop hobbels en plassen en ja hoor het volgende obstakel een auto van een NGO blokkeerde de weg en zat tot aan de bodemplaat in de blubber. Dus we moesten die auto los halen om verder door te kunnen. John mijn buddy zou het wel even met de lier regelen en ging onze auto halen en ja hoor 5 meter verder zat ie ook vast. Ook de kenianen gingen hun auto even verzetten en dat was dan nummer 3 die vast zat. Dat hadden we weer goed voor elkaar. Na ongeveer 1 ½ uur graven duwen en trekken konden we weer verder. De weg werd slechter en slechter tot we bij een rivier kwamen. Ok er was een brug maar die vertrouwde ik niet dus gaf ik het advies gewoon vol gas door die rivier heen dan komt alles goed. Nou die auto’s maakte een partij klappen maar het was gelukt. Na 200 meter verder rijden kwam de grote verassing. De kenianen die voor op reden stopte dus wij gaan kijken waarom. Aha dit is nou een mannelijke modderpoel geen manier om er langs te komen nee gewoon 100 meter breed en 200 meter lang succes VN. Het was inmiddels een uurtje of 3 in de middag en we wilde door want we moeten op tijd op de eindbestemming zijn. Dus beslissing genomen de Nederlanders gaan als eerste door de modder en John zou wel even laten zien hoe dat moet. En voor de duidelijkheid we moesten een bochtje naar rechts hebben. Hoop kabaal van de auto en opeens hoor ik stilte. Ik ga kijken zie onze auto tot tot aan de deur in de blubber staan en niet in de bocht maar gewoon rechtdoor de jungle in. Hier gaan we niet meer uit komen dachten we. In de tussentijd stond ook een vrachtauto van de kenianen tot zijn neus vast want die dachten dat ze dit ook konden. Dit werd een grote klus we zijn zeker 3 uur bezig geweest de auto’s los te krijgen. Toen we los waren hebben we de koppen bij elkaar gestoken en gezegd wat gaan we doen. Het is nog 20 kilometer en we weten niet wat voor verassingen we krijgen alle auto’s moeten nog door de huidige blubber heen zien te komen met alle ellende van dien en het was al 18:30 uur dus bijna donker. Uiteindelijk hebben we de beslissing toch maar niet door te gaan en terug te keren naar Kata. Daar kwamen we dus in het pikkedonker aan. Waar gaan we slapen????? Ja dat is een goeie. Na wat v ragen hier en daar mochten we uiteindelijk in de school slapen. Bij de school ons kamp opgezet en de keniaanen zijn snel gaan koken. 22.30 uur heerlijk de eerste hap eten van de dag. Hierna ben ik maar snel naar bed gegaan morgen weer een dag.

Ja weer terug naar Raja dan maar. Wonder boven wonder ging dat redelijk de Kenianen zaten 1 keer vast en die Lkol wist zijn auto vast te rijden op een boomstronk (erg knap). Maar uiteindelijk zijn we terug gekomen en wij en de auto’s waren behoorlijk smerig. Deze 2 dagen waren weer geweldig om mee te maken dit soort dingen hebben we in Nederland niet. We hebben zelfs nog wilde apen gezien onderweg. Maar die krijg je bijna niet op de foto.
Over twee weken gaan we weer een avontuur aan dangaan we naar Wau 300km verderop, ik ga dan niet mee want ben dan aan het genieten van mijn verlof.

Verder begint nu zo zoetjes aan de post binnen te komen en wil ik iedereen die wat gestuurd heeft bedanken voor al het lekkers.

De foto’s zullen de sfeer wel weer duidelijker maken en ik schrijf weer een stukje als ik terug ben van verlof.

Groeteb Eltjo