Raja

Aankomst in Raja

Na een volle week te hebben verbleven in Wau kwam dan eindelijk toch de eindbestemming Raja in beeld. In Wau hebben we ons prima vermaakt en ons geprofileerd als wel willende Nederlanders. Door onze opstelling werden we al vrij snel opgenomen in de groep waarin de leiding van de headquarters was vertegenwoordigd. Als je deze mensen kent gaan er ook weer andere deuren voor je open die normaal gesproken gesloten blijven en achteraf gezien nu ik dit schrijf hebben we juist die mensen hard nodig.

Op vrijdag rond 9 uur stond er op de luchthaven van Wau (Dit is een landingsstrip van gravel) een MI8 helikopter voor ons klaar. Hiermee zijn we eerst naar Aweil gevlogen dit was 50 minuten vliegen. Hierna weer dik een uur vliegen naar de eindbestemming Raja.

In Raja aangekomen werden we als snel opgevangen en kregen we een wooncontainer aangewezen. Wij kenden natuurlijk alleen de wooncontainers welke we op de andere kampen hadden gezien. Deze was beduidend anders. Voor VN begrippen betreft het een villa container zeg maar. Waar ik nu in woon is 3 keer zo groot al normaal bij de VN. Nou ik kan daar prima mee leven. Nadat we onze spullen enigszins op een plek hadden gelegd, een vaste plek kon nog niet want onze cargo moest nog komen, gingen we onder begeleiding van een Chinese collega naar de markt. Dit moest wel want in Raja is geen kantine waar je eten en drinken kan kopen er is hier ook geen PX. De markt op dan maar eerst water halen, oeps alle locaties gehad maar geen drinkwater hmm wat nu dachten we. Maar goed we moesten ook eten aangezien dat al onze spullen in de cargo zaten moesten we ook dit op de markt zien te krijgen. De rijst hadden we zo voor elkaar en de uien ook nu werd het spannend groente. Heel de markt afgelopen maar niets helemaal niets niet eens tomaten. Toen zagen we wat blikjes tomaten puree liggen nou die hebben we dan maar gekocht en uiteindelijk van die ingrediënten eten gemaakt (zie foto). Deze manier van eten kopen en maken hebben we het gehele weekeinde vol moeten houden we hebben zelfs bij de lokale slager vlees gehaald en gegeten en er niet eens ziek van geworden.

Het volgende probleem was water. Aangezien er een oorlog gaande is in het noorden van zuid Soedan komen er geen goederen uit het noorden. Ook het leger komt met enige regelmaat van de klok de markt plunderen voor voorraden. Dit betekend dus voor ons weinig te eten en GEEN water.
Op ons kamp hebben we force protection van Kenianen. Deze hebben een tank water staan echter die is zo gemaakt dat zij het wel kunnen drinken maar als wij dat doen gaat er van binnen behoorlijk wat mis. De enige optie voor ons was dus zelf dat water zuiveren. Dus ons dagelijkse ritueel is iedere dag water zuiveren anders hebben we niets te drinken.

Maandag was het dan zover de heli had onze cargo gebracht en we konden eindelijk onze luxe villa inrichten maar eerst wat anders. Het eerste wat ik ging doen was de vlag zoeken en heb deze gelijk aan een paal aan mijn villa bevestigd. Ze zullen weten dat we hier zijn. Zou nu kon in alle rust de boel uitgepakt worden. Wat een feest er zat eten bij wat we vanuit Nederland hebben mee genomen. We hebben maandag niet gegeten maar gefreten. Ook hebben we deze dag een bezoek gebracht bij de commissaris van politie te Raja. Tot mijn verbazing sprak deze man vloeiend engels en wist ons zelfs te vertellen wat er in Nederland op dit moment gaande was. Wat was dit een slimme man.
Op dinsdag hebben we 2 politie bureaus bezocht. De politie had hier een bedreigings zaak met een vuurwapen lopen. Aangezien het onderzoek niet helemaal liep zoals het hoort hebben we de politie even op weg geholpen zeg maar.
Na de lunch (de resten van maandag avond) begon bij mij wat te irriteren. Ik had wat pijn in mijn mond. Ik ben even naar de spiegel gelopen om te kijken wat er loos was en ik was ook zeer snel klaar met mijn diagnose. Mijn hele mond was wit van binnen of te wel een hevige schimmel infectie. Ik ben meteen naar de keniaanse dokter gegaan. Deze keek in mijn mond en vroeg gebruikt u doxicicline ik gaf als antwoord ja. Hij vertelde mij dat dit een van de meeste bijwerkingen is bij het antimalaria middel. Hij gaf me een goedje mee wat ik moest gebruiken en na 2 dagen was mijn mond weer mooi rose.

Ik had voor mijn vertrek de hoop om veel van het land te kunnen gaan zien. Maar sommige dingen lopen wat anders dan je in je hoofd hebt. We hebben hier te kampen met wat probleempjes. Het is in dit land erg belangrijk om een tolk te hebben. We behoren er 3 te hebben en we hebben er maar 1 er kan dus steeds maar 1 team weg en de rest, je raad het al zit de gehele dag te hangen op het kamp. En ik kan je vertellen je wordt heel inventief in je dag besteding. Ik ben er achter dat ik ook zonder tolk de deur uit kan, met handen en voeten kom je een heel end. Dan komt het volgende probleem. We hebben een aantal posten in Raja die we bezoeken er zijn er echter vele meer. De posten buiten de 30 km van het kamp mogen we niet bezoeken omdat de veiligheid daar niet gegarandeerd is. De posten tot 30 km kunnen we niet bezoeken omdat er dan wel een tolk mee moet maar de tolk die we hebben is nodig voor de dagelijkse verplichting in Raja. Dus al met al zit al weer ruim een maand in dit land en heb nog niets gezien.

De mensen die hier leven zijn heel erg vriendelijk. Je loopt de hele dag iedereen handen te schudden. Ook proberen we iedere dag op de markt een lokaal kopje koffie te drinken. Ja die markt er is echt niets te krijgen, zoals ik al gezegd heb tomaten en uien. Als je dan hier zo rond loopt in zo’n dorpje dan denk je wel is wat hebben wij het in Nederland toch goed. De bevolking is hier arm. Dat wat ik hier zie is armoede welke ik nog nooit in mijn gehele leven heb gezien. Mensen leven in een plaggenhut met een rietendakje en leven van de Mango’s die van de bomen vallen. Je ziet hier ook de gehelde dag mensen mango’s eten verder hebben ze niets. Maar aan de ene kant zijn wij mede de dupe van de armoede hier. Aangezien er geen water en verse groente te krijgen is wordt het verkrijgen van een voedzame maaltijd wel erg moeilijk. Wij eten al weer geruime tijd van het eten wat we meegenomen hebben vanuit thuis. Dit begint al aardig te slinken en wij begonnen problemen te zien. We hebben op een geven moment besloten om toch maar onze werkgever ik kennis te stellen van het te kort aan water en eten. Hierop is redelijk snel gereageerd. Binnen enkele dagen kregen we noodrantsoenen en water toegestuurd. Hier hunnen we weer even mee vooruit. Maar we blijven vooral afhankelijk van het thuisfront en wat ze opsturen.

Ondanks alles wat we zien en meemaken hier heb ik nog steeds de grootste lol. Ik heb me zelf maar aangeleerd om van veel de humor in te zien dat maakt het leven een stuk leuker. En een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Ook kan ik als zon aanbidder werkelijk mijn hart ophalen hier iedere dag na het werk nestel ik me in mijn meegenomen luie stoel en ga dan heerlijk van het zonnetje genieten. Ik moest in het begin wel even wennen aan de temperaturen tussen de 35 en 45 graden maar dat is me gelukt. Ook ik kan nu hier zonder problemen in de zon zitten en ik zal jullie eens wat vertellen over een uurtje is het zo ver en dan zit er weer.

Dit was in een notendop de eerste tijd hier in Raja. Ik zal er wat leuke plaatjes bij plaatsen voor enige beeldvorming.

Tot mijn volgende verslag .