eindelijk naar buiten

Eindelijk het land in.
Zoals ik in mijn laatste verslag had geschreven lopen de collega’s hier niet echt over van werklust. Dit was nog steeds het geval op de dag dat ik met verlof ging op 4 juni. Ik verliet het kamp met een gevoel van bah over twee weken moet ik weer hier naar toe. Maar goed ik ben met alle goede moed in de heli gestapt en naar Wau gevlogen. Aldaar werden John en ik aangesproken door onze commandant, hij wilde weten hoe het in Raja was. In alle eerlijkheid hebben wij hem de situatie daar uitgelegd en hem mede gedeeld dat er niet zo bar veel gedaan wordt. Dit ontstemde hem en hij zei dat hij onze teamleider wat nieuwe orders zou gaan geven, John en ik hadden zo iets van we zullen zien.
In Wau hebben we onze vrienden opgezocht en samen met hun een gezellige avond gehad alvorens we naar Juba vlogen. Vanuit Juba zijn we naar Entebbe gegaan en zijn we beland in het hotel alwaar ik op de terugreis zou overnachten. In Entebbe hebben we mijn verjaardag gevierd en zijn we heerlijk gaan uit eten. Om 23.30 uur zijn we naar Nederland gevlogen om te genieten van ons welverdiende verlof.

Na 10 dagen thuis te hebben genoten van mijn gezin heerlijk vers eten en drankjes was het weer tijd om terug te keren naar zuid Soedan. Dit keer ging ik alleen want John had wat meer dagen opgenomen. In Raja aangekomen merkte ik dat er niet bar veel veranderd was er werden nu 2 patrouilles per dag de deur uit gestuurd omdat de commandant wilde dat we meer naar buiten gingen. Ik heb uitgelegd aan onze teamleider dat de commandant bedoelde dat we meer locaties moesten gaan bezoeken en niet alleen Raja. Toen kwam de dag der ommekeer ik moest naar buiten met een chinees en ik wilde naar een dorpje 16 KM verderop, de chinees vond dat te ver weg en wilde niet. Ik heb toen gezegd te weigeren om naar Raja te gaan, dus werd de patrouille maar geschrapt en werd er helemaal niets meer gedaan. Dit maakte mij zo boos en mijn maat John was er niet dus ben ik in mijn boosheid maar naar de markt gegaan om een kop koffie te drinken. Al lurkend aan een vers bakkie hoorde ik een vrouwenstem van achteren zeggen “bent u Nederlander” ik keek om en zag een jonge blonde dame met een shirt van artsen zonder grenzen staan en ik zei “ja”. Ze bleek een Nederlandse verpleegster te zijn hier in Raja.
De zondag en ja ik moest er weer uit maar had nu een plan. Eerst rijden en onderweg zeggen waarheen en jawel het werkte ik kreeg mijn zin en kon naar het dorp 16 km verderop.

Na een week zonder maatje in Raja te hebben verbleven mocht ik op maandag weer naar Wau om via Wau naar Juba te gaan voor onze contingent dag. In Wau heb ik de commandant weer aangesproken op het feit dat er in Raja nog steeds niet gewerkt wordt volgens zijn eisen. Hij zei dat hij er nu weer werk van zou gaan maken. En ik dacht wederom we zullen zien.

Op de contingent dag waren alle Nederlandse collega’s aanwezig en hebben we onze ervaringen uit kunnen wisselen. We hebben de Juba mountian beklommen en hebben de rest van de dag genoten van prachtig weer een zwembad lekker eten en drinken.

Weer terug in Raja we dachten daar gaan we weer maar nee de team leider wilde ons allemaal spreken. Het hele UNPOL team zat nu bij elkaar en de teamleider zei dat er van de commandant wat moest gaan veranderen en hij wilde hebben dat we meer plaatsen gingen bezoeken. John en ik keken elkaar aan met een blik van ongeloof. De teamleider vroeg om suggesties uit de groep. Uiteindelijk werd het plan opleiden van de plaatselijke recherche 2 keer per week een + 40 km patrouille en 2 keer per maand een met overnachting. Na dit besluit liep een van de chinezen weg die kon het niet aanhoren dat we gaan werken dat woord kent hij namelijk niet. Het plan was gemaakt nu de uitvoering ik dacht nou dat gaat wel even duren maar nee in de middag kregen we te horen dat we 3,4 en 5 juli 3 dagen een long distance patrol naar Deim Zubier hebben.

Aangezien we nu mogen werken zijn John en ik de zelfde dag naar Mangayat gegaan 30 km van ons kamp af aldaar waren de nodige incidenten gebeurd die zeker gerapporteerd moesten worden. Bij terugkomst heb ik alle zaken op papier gezet . De dag later werd ik gebeld door onze commandant hij belde om mij persoonlijk te bedanken voor de inzet in het missie gebied en de wijze waarop ik en natuurlijk ook John werken en rapporteren.

Maandag 2 juli 2012 eindelijk we gaan weg was mijn gedachte, echter voor we zouden gaan moest er nog al wat gebeuren de voertuigen moesten in orde gemaakt worden en zo ook de spullen die mee moesten. Aangezien we in zuid Soedan zitten duurt dat 1 dag.
Dinsdag 3 juli 2012 vroeg in de ochtend en dat is hier 08.30 uur stond alles klaar 4 man UNPOL 2 military observers 11 man force protection en 2 tolken. En 5 minuten later YES ik ben de poort uit op naar de plaats Sopo. Na ongeveer 2 uur rijden kwamen we daar aan. Na aankomst liepen we naar het politie bureau en hoorde wij plots kinderen. Terwijl wij in gesprek waren met de politie over wat er allemaal gaande was in Sopo werden wij door alle school kinderen al zingend welkom geheten. De kinderen kwamen zingend naar ons toe en zongen iets van “welcome to you all” Dit was werkelijk geweldig om mee te maken.
Nadat we onze zaken hadden gedaan zijn we verder gereden naar Dein Zubier echter deze naam is vanaf 9 juli 2011 veranderd in Uyujuku en dat wist natuurlijk niemand van ons. Nadat de burgemeester ons had welkom geheten werden wij verzocht om ons ergens op te houden tot dat hij klaar was want hij moest een toespraak voor de dorpelingen houden. Dit alles duurde gelukkig maar van 12 uur tot 5 uur. In de tussentijd heeft de Keniaanse forceprotection ons voorzien van lunch en thee.
Om 5 uur werden we uitgenodigd om naar onze slaapgelegenheid te gaan en jawel ze bestaan echt de -6 sterrencamping. Onze kamer was een soort van schuur gemaakt van plastic de wc was een gat in de grond en douches niet. De Keniaanen sliepen en een tent en de Roemeense en Paraguaanse MLO in hun mee gebrachte tent. Nadat het kamp klaar was werden we door de Keniaanen weer verwend met hun aparte doch heerlijke eten. Gedurende de avond hebben we heel veel lol gehad vooral met de Roemeen die man bleef maar kletsen en hij was nog grappig ook. Na een hoop lol te hebben gehad zijn we naar bed gegaan en heb ik weliswaar ook nog geslapen.
De volgende dag zijn we na ons ontbijt naar het politie bureau gegaan voor onze trainingen de bedoeling was om wat te vertellen over mensen rechten maar na 5 minuten was ik de 9 agenten al kwijt of te wel verkeerd onderwerp. John de Filippijnse collega’s en ik zelf hebben even snel de koppen bij elkaar gestoken en een ander lesplan bedacht het werd hoe ga je om met een vecht partij. John gaf de les dat was echt zijn ding hij deed een rollenspel met politie en ze vonden het geweldig ze werden ook steeds fanatieker helemaal nadat John en ik hadden laten zien hoe wij dat in Nederland doen nou dat wilde zij ook leren. De politie en wij met zijn vieren hebben een geweldige ochtend gehad. In de middag was het de bedoeling op de school, ziekenhuis en de kerk te bezoeken maar helaas die waren gesloten. We hebben dus maar besloten om de volgende dag op de terugreis deze instellingen in Magayat te bezoeken. De rest van de middag zijn we op ons kamp gebleven en net voor het eten begon de ellende regen! En niet zo’n beetje ook . De schuur waar wij in slapen kon er ook niet zo goed tegen met als gevolg mijn bed nat. Dus na de regen snel buiten gezet om te drogen en een uur later was het droog. De avond was ook weer zoals het hoort de Keniaanen hadden een kampvuur gemaakt en weer geweldig eten echt goed waren die gasten.

De volgende dag hebben we ons kamp opgebroken en zijn we vertrokken naar Mangayat. Na 3 uur rijden waren we daar en zijn we naar de school geweest. We hebben gesproken met de directeur en deze vertelde dat de school door UNICEF wordt geholpen. Er zaten 261 scholieren op school en ze hadden groep 1 t/m groep 8. Wij hebben alle groepen bezocht en als we de klas in kwamen ging iedereen staan en werd er geroepen “good morning teacher how are you” dat is echt raar om te zien. Toen we groep 1 in kwamen werden we weer verwelkomd met gezang, erg leuk om te zien hoe een school in zuid Soedan werkt.
Hierna zijn we naar de kliniek gegaan en hebben we gespoken met de plaatselijke arts. Hij heeft veelal te kampen met malaria diarree en epilepsie.

Na ons bezoek zijn we terug naar onze basis gereden en was onze patrouille ten einde ik ben gelijk naar de wc gehold want 3 dagen niet…… is niet fijn en ik verrekte het om boven dat gat te gaan zitten op ons kampje.
Hiermee eindig dit verslag de foto’s zullen de sfeer laten zien tot de volgende keer.